Afzien

Vandaag was het echt afzien. Althans het begon met 10 belletjes naar mogelijke overnachtingsadressen voor de komende nacht. Geen daarvan had resultaat. Ik kreeg ook te horen alle landen in Duitsland vakantie hadden dit weekeinde en dat er een miljoen gasten in deze streek verbleven. Even geen rekening mee gehouden.

Overigens was de schnitzel gisteravond van een ongekende kwaliteit.

Vanochtend na wat onderhoud aan de fiets (onder de bagger van de vorige dagen) toch maar vertrokken. Mir met spanning in haar lijf of we wel een slaapplaats zouden vinden. Wees gerust.... Het is uiteindelijk gelukt.

Afzien daar zouden we het vandaag over hebben. Heuveltjes, heeeel veel heuveltjes. En die werden langer en hoger naarmate de dag vorderde en onze krachten afnamen. Hongerklop. Ook zo iets. Op een heldere vissoep kom mededrager niet door. Na negentig kilometer was ik ietwat geïrriteerd toen ik van Mir niet zo lang mocht pauzeren. Je bent eerder geraakt en kan minder hebben als je hongerklop hebt. Zo kan ik mij de reactie van JW herinneren vlak bij Oosthuizen na een bijna rondje IJsselmeer en ook opa K. heeft er verschillende verhalen over.

Maar goed. Ik kan remmen, stoppen en gaan zitten wanneer ik wil. En dan is het toch fijn als ze mijn broodje met kaas klaar maakt. Heel lief! En stiekem had ze ook nog bij een eerdere stop mueslirepen gekocht. Jippie ik kon er weer tegen en zat na drie minuten weer op de fiets.

Ook afzien is dat je uiteindelijk een onderdak hebt gevonden (na 70 km en een belletje) en de Garmin vertelt je dat het nog 20 km is. In een rechte streep wel te verstaan.

Slingerend door het landschap en heuveltje op en af toch nog 109 km in totaal gefietst. Maar dan geheel onverwacht zitten we nu aan een Thaise maaltijd in voormalig Oost Duitsland. Gaststatte Das Blauwe Haus.

Het laatste afzien was de temperatuur en de ondergrond waarover we fietsten. Daar zullen we in een volgende fotoreportage ook nog eens aandacht aan schenken.

Tot later!