Opstaan om 03.26 en een speciaal ommetje
Door: BARTandeMIRJAM
Blijf op de hoogte en volg BARTandeMIRJAM
24 Mei 2018 | Verenigde Staten, Woodbridge
Na een goedverlopen vlucht, waarbij de tandem moeiteloos in en uit het vliegtuig kwam, deze op de luchthaven weer in elkaar gezet. Spullen er aan gehangen en de border control jongens met enige verbazing achtergelaten. Waar is jullie bagage voor die twee manden?
Toen nog even 8 kilometer naar ons eerste hotel gefietst. Een dame van de verkeerspolitie vroeg bij vertrek of we a.u.b. niet de snelweg op wilden fietsen... hebben we niet gedaan, gewoon de vooraf geprogrammeerde route op de Garmin gevolgd. En dan ben je dus, door het tijdsverschil, midden in de nacht aan het fietsen in Amerika.
De ooohs en aaahs zijn niet aan te slepen onderweg. Normaal (in Europa) zijn het de kinderen, hier bijna iedereen. Bepakt en bezakt met een tandem onderweg in een land waar 1% van de verplaatsingen per fiets gaan tegen 30% in Nederland (aldus een artikel laatst in de Volkskrant).
En toen vroeg (of laat) gaan slapen en dus rond 03.28 klaar wakker. De 8 uurtjes slaap zaten er op. Mir ging nog even de voorbereiding van het afgelopen jaar nalopen. Rijden we eigenlijk wel eens over fietspaden? En meer van dat soort vragen. Uiteindelijk nog kunnen rekken tot vlak voor het ontbijt. En om zeven uur plaatselijke tijd reden we over een voormalige spoorlijn (en nu dus fietspad) richting de Mount Vernon trail, die we daarna zuidwaarts zouden volgen.
Tijdens een van de afscheidsmomenten kwam ons neefje Koen langs. Hij had eigenlijk maar twee vragen. Of we door New York kwamen en voorbij het Witte Huis. Nee zeiden we. New York lag niet op de route en het Witte Huis ook niet. Althans we zouden moeten omrijden. Vandaag toch speciaal voor Koen 20 kilometer extra getrapt voor die ene foto. Het was tenslotte mooi weer en tot dan toe verliep alles prima. De hitte en de heuvels aan het einde daar praten we maar niet over de laatste kilometers. We dachten nog veel aan Koen's 20 kilometer ..... :-)
Vertelden we al eerder over de ooohs en aaahs tijdens 8 kilometer, vandaag tijdens 111 kilometer hield het niet op. Foto's, praatjes en omhelzingen. Die laatste kreeg Mir van Linda. Die hoorde ons accent en, door meerdere vakanties op Aruba, wist meteen dat we uit Nederland kwamen. Samen met haar oom Ed, majoor b.d., was Linda bezig met de voorbereiding van een wedding. Een kaartje van oom Ed, een knuffel voor Mir en verschillende foto's van ons voor Linda haar Facebook. Wij vonden het goed, als ze Bike the US for MS maar zou noemen!
Toen nog even 8 kilometer naar ons eerste hotel gefietst. Een dame van de verkeerspolitie vroeg bij vertrek of we a.u.b. niet de snelweg op wilden fietsen... hebben we niet gedaan, gewoon de vooraf geprogrammeerde route op de Garmin gevolgd. En dan ben je dus, door het tijdsverschil, midden in de nacht aan het fietsen in Amerika.
De ooohs en aaahs zijn niet aan te slepen onderweg. Normaal (in Europa) zijn het de kinderen, hier bijna iedereen. Bepakt en bezakt met een tandem onderweg in een land waar 1% van de verplaatsingen per fiets gaan tegen 30% in Nederland (aldus een artikel laatst in de Volkskrant).
En toen vroeg (of laat) gaan slapen en dus rond 03.28 klaar wakker. De 8 uurtjes slaap zaten er op. Mir ging nog even de voorbereiding van het afgelopen jaar nalopen. Rijden we eigenlijk wel eens over fietspaden? En meer van dat soort vragen. Uiteindelijk nog kunnen rekken tot vlak voor het ontbijt. En om zeven uur plaatselijke tijd reden we over een voormalige spoorlijn (en nu dus fietspad) richting de Mount Vernon trail, die we daarna zuidwaarts zouden volgen.
Tijdens een van de afscheidsmomenten kwam ons neefje Koen langs. Hij had eigenlijk maar twee vragen. Of we door New York kwamen en voorbij het Witte Huis. Nee zeiden we. New York lag niet op de route en het Witte Huis ook niet. Althans we zouden moeten omrijden. Vandaag toch speciaal voor Koen 20 kilometer extra getrapt voor die ene foto. Het was tenslotte mooi weer en tot dan toe verliep alles prima. De hitte en de heuvels aan het einde daar praten we maar niet over de laatste kilometers. We dachten nog veel aan Koen's 20 kilometer ..... :-)
Vertelden we al eerder over de ooohs en aaahs tijdens 8 kilometer, vandaag tijdens 111 kilometer hield het niet op. Foto's, praatjes en omhelzingen. Die laatste kreeg Mir van Linda. Die hoorde ons accent en, door meerdere vakanties op Aruba, wist meteen dat we uit Nederland kwamen. Samen met haar oom Ed, majoor b.d., was Linda bezig met de voorbereiding van een wedding. Een kaartje van oom Ed, een knuffel voor Mir en verschillende foto's van ons voor Linda haar Facebook. Wij vonden het goed, als ze Bike the US for MS maar zou noemen!
-
26 Mei 2018 - 06:53
Hans:
Het is nu al gaaf en dan zijn jullie nog niet een echt begonnen :)
Have fun!!
Greetz Hans -
27 Mei 2018 - 05:47
Jannemans:
En die Koen toch glimmen van trots! Ontzettend lief! Zet’m op kanjers! Xx -
27 Mei 2018 - 06:54
Lotte:
Heel erg gaaf, en eigenlijk best leuk al die gekke Amerikanen met hun aanmoedigingen! -
28 Mei 2018 - 12:06
Anja Hogenaar:
20 kilometer omrijden op het hele traject is peanuts, maar wat gaaf dat jullie dat gedaan hebben voor Koen! (Geeneens een knuffel van Trump? ;-) ) -
28 Mei 2018 - 18:30
Peasma:
Mooi groen daar. Veel sterkte en vooral plezier! Kus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
